تأثیرآرام سازی بنسون بر میزان اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر

چکیده: مقدمه و هدف: سندرم روده تحریک پذیر شایع ترین اختلال عملکردی روده ای است و روده و مغز با هم در این سندرم درگیر هستند. درمان ترکیبی طبی ـ آرا م سازی جهت کاهش اضطراب و بهبود کیفیت زندگی در این بیماران پیشنهاد شده است، لذا این پژوهش با هدف تعیین تأثیر انجام آرام سازی بنسون بر میزان اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در سال 1383 بر روی 30 بیمار مراجعه کننده به درمانگاههای شهید فقیهی و مطهری شیراز انجام گرفت. این بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر بوده و از ابتلاء به بیماری آنها حداقل 3 ماه گذشته و تحت برنامه درمانی یکسان سندرم روده تحریک پذیر قرار داشته و هیچ درمان دیگری مثل هیپنوتیزم و هموپاتی دریافت نمی کردند و هیچ یک از نمونه ها به بیماری گوارشی دیگر یا بیماری روانی شناخته شده ای مبتلا نبودند.بیماران به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15نفر) و آزمایش (15نفر) تقسیم شدند. گروه کنترل و آزمایش برنامه درمانی یکسانی داشتند و تفاوت آنها تنها در به کار گیری آرام سازی بنسون به مدت 3 ماه به وسیله گروه آزمایش بود . میزان اضطراب و کیفیت زندگی کلیه بیماران با استفاده از دو پرسشنامه، یکی پرسشنامه سنجش میزان اضطراب(اسپیل برگر) و دیگری پرسشنامه کیفیت زندگی در رابطه با بیماران سندرم روده تحریک پذیر قبل، یک هفته و سه ماه پس از مداخله اندازه گیری و مقایسه شد . داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری مجذور کای، تحلیل واریانس داده های مبتنی بر تکرار و من ویتنی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: قبل از مداخله دو گروه از نظر میزان اضطراب تفاوت آماری معنی داری نداشتند و از نظر ابعاد کیفیت زندگی به جز بعد ارتباطات بین فردی اختلاف آماری معنی داری وجودنداشت. یک هفته پس از مداخله کاهش میانگین اضطراب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به اختلاف آماری معنی داری نرسید و درمورد کیفیت زندگی در گروه آزمایش افزایش آماری معنی داری در ابعاد عدم آرامش، نگرانی از سلامت، عملکرد اجتماعی و ارتباطات بین فردی مشاهده شد(05/0 = p) و در سایر ابعاد تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. سه ماه بعد در گروه آزمایش میزان اضطراب نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته و در مورد کیفیت زندگی این گروه در ابعاد عدم آرامش، تداخل با فعالیت، تصورجسمی ازخود، نگرانی از سلامت، پرهیز غذایی، عملکرد اجتماعی و ارتباطات بین فردی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشته(001/0 = p) و در بعد ارتباط جنسی کاهشی نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. تغییرات معنی داری در میزان اضطراب و کیفیت زندگی گروه کنترل در این فاصله زمانی ایجاد نشده و می توان گفت وضعیت این گروه تقریباً ثابت و یا بدتر شده است. نتیجه گیری: انجام آرام سازی بنسون با بهبود اضطراب در بیماران سندرم روده تحریک پذیر موجب ارتقای کیفیت زندگی در این بیماران می شود، لذا پیشنهاد می شود به عنوان بخشی از برنامه های درمانی این بیماران مد نظر قرار گیرد. واژه های کلیدی:آرام سازی بنسون، کیفیت زندگی، سندرم روده تحریک پذیر